Η ιστορία του Εθνικού μας Ύμνου

25η Μαρτίου

Εθνικός Ύμνος: Ένα ζωντανό κομμάτι της ψυχής μας.
Άρθρο της Μαλλιαρίδου Κυριακής – Εκπαιδευτικό προσωπικό του ΚΔΑΠ Πλάτων.

Στο άκουσμά του ένα γλυκό μούδιασμα κυριεύει το κορμί μας. Μνήμες ξυπνούν και η υπερηφάνεια κατακλύζει τον συναισθηματικό μας κόσμο. Αποτελεί την ταυτότητα κάθε έθνους και είναι αυτός που μας συνδέει με το παρελθόν, αλλά και με το μέλλον. Λέγεται σύμβολο εθνικής ενότητας και το περιεχόμενό του αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα που κατάφεραν με τις ηρωικές τους πράξεις να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή. Μια αρχή που έχει ως πυλώνες της την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Ποιος είναι αυτός; Φυσικά, ο Εθνικός μας Ύμνος.

Κάνοντας ένα ταξίδι στον χρόνο, μαθαίνουμε πως ο ύμνος ως λογοτεχνικό είδος ξεκινά από την αρχαιότητα και φτάνει ως το σήμερα. Ειδικότερα στην ομηρική εποχή, οι ύμνοι αποτελούσαν το κατεξοχήν είδος της λυρικής ποίησης. Αναμφισβήτητα, μας έχουν παραδοθεί και εκκλησιαστικοί ύμνοι μεγίστης σημασίας από τον Ρωμανό τον Μελωδό. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα χρησιμοποιούμε ύμνους για πανηγυρικούς σκοπούς, αφιερώνοντάς τους σε κάποια επιτυχία.

Φέτος, μετρώντας 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στον δικό μας Ύμνον εις την Ελευθερίαν. Πρόκειται για ένα ποίημα που γράφτηκε τον Μάιο του 1823 από τον Διονύσιο Σολωμό στη Ζάκυνθο και εκδόθηκε στο Μεσολόγγι το 1824. Το ποίημα περιλαμβάνει τον εντυπωσιακό αριθμό των 158 τετράστιχων στροφών, από τις οποίες έχουν μελοποιηθεί μόνο δύο, αν και οι πρώτες 24 έχουν κατοχυρωθεί ως Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.

Η μελοποίησή του έρχεται το 1828 από τον Κερκυραϊκής καταγωγής Νικόλαο Μάντζαρο.
Από τότε κι ύστερα ακουγόταν σε εθνικές εορτές, αλλά και σε σπίτια Κερκυραίων αστών,
οι οποίοι τον θεωρούσαν ατύπως έναν ύμνο για τα Επτάνησα.
Ωστόσο, παρά τη διάδοση του ύμνου στον λαό, αυτή η πρώτη μελοποίηση δεν υιοθετήθηκε ως ύμνος από τον βασιλιά Όθωνα. Το 1861, ο Μάντζαρος επανεξέτασε για πέμπτη φορά το έργο ως προς τη μελοποίησή του. Τελικά, το 1865 με Βασιλικό Διάταγμα του Υπουργείου Ναυτικών χαρακτηρίστηκε ως «επίσημον εθνικόν άσμα». Έτσι, οι ξένοι πρέσβεις ενημερώθηκαν ότι αυτός είναι ο ύμνος που θα πρέπει να ανακρούεται από τα ξένα πλοία, όταν έπρεπε να αποδοθούν τιμές προς τον βασιλιά της Ελλάδας ή την Ελληνική Σημαία. Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό πως όλοι οι εθνικοί ύμνοι των κρατών εξυμνούν τα εθνικά ιδεώδη και προκαλούν ιδεολογική και συναισθηματική φόρτιση.

Πάντα θα μας υπενθυμίζουν το παρελθόν και θα μας υποδεικνύουν το τι πρέπει να πράξουμε στο μέλλον. Προσωπικά, κάθε φορά που ηχεί στα αυτιά μου συγκινούμαι και παραδειγματίζομαι. Είναι αδιανόητο να μη βαδίζουμε στα χνάρια αυτών που παρέδωσαν ψυχή και σώμα για το έθνος μας.

Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο εδώ: